In de hooglanden van Vietnam, te midden van mooie meren, bloementuinen, naaldbossen en watervallen, vind je het romantische stadje Dalat. Een prima uitvalbasis voor allerlei soorten uitstapjes, zowel cultureel als actief. Wij herinneren ons vooral de Datanla rivier, met haar prachtige en spectaculaire watervallen de ideale plek voor canyoning: een spectaculaire buitensport waarbij je in een kloof al lopend, springend, glijdend en abseilend de loop van een rivier volgt. Iets dat al heel lang op ons wensenlijstje stond. We hadden destijds nog geen kinderen. Maar omdat onze kids dit zelf ook graag zouden willen doen (en andere kinderen wellicht dus ook) en je vanaf 8 jaar al mee kan, mag een blog over deze activiteit wat ons betreft niet ontbreken tussen de Try Before You Die blogs.

Canyoning: oefening baart kunst

We worden bij onze hostel opgehaald door Dan en Van, twee kleine (en hopelijk sterke) goedlachse jongens aan wie we onze levens straks zullen toevertrouwen. De oude legerjeep waarin ze rijden heeft wat opstartproblemen, maar als we even later al ronkend door Dalat rijden is voor ons het avontuur begonnen. We maken een korte omweg via de plaatselijke bakker, waar we zelf onze lunch mogen uitkiezen. Wat een luxe. Net als de grootte van de groep trouwens: we zijn maar met zijn tweeën. Het is slechts 10 minuten rijden naar de Datanla waterval, waar we te voet verder gaan over een smal en modderig bospad. Bij de ‘oefenwand’ krijgen we onze gear: een tuigje, kniebeschermers en handschoenen. We leren hoe we ons moeten zekeren aan het touw, waar we onze handen moeten houden en hóe je moet abseilen. De simpel ogende opdrachten, behalve diegene waar je op de kop moet gaan hangen dan, vergen toch nog enige oefening. Maar Dan en Van zijn tevreden over onze prestaties, dus we gaan op pad. Nu écht.

Gepaste warming-up

Bij de eerste twee rotswanden, respectievelijk 18  en 16 meter hoog, bereiken we zonder al te veel problemen de grond. Het blijken slechts opwarmers voor wat nog komen gaat; dat belooft veel goeds! Ja, we hebben de smaak te pakken. Wat is dit indrukwekkend. De prachtige en grillige natuur, de adrenaline, de fysieke inspanning; het blijkt een verslavende combinatie. Na de eerste succesvolle afdalingen is het tijd voor een korte onderbreking. Geheel in gepaste stijl lunchen we op een gigantische rotsblok aan de rivier, met uitzicht op een prachtige waterval. Het water raast met veel gebulder aan ons voorbij terwijl we plaatsnemen bij het blauwe ‘picknickkleed’. Naast de door ons zelf uitgekozen broodjes, is er volop keus uit lekkere dingen. Beleg, yoghurt, fruit.  Een heerlijke lunch op een toplocatie.

Met een goed gevulde maag vervolgen we wadend door de rivier onze weg naar het hoogtepunt van de tocht: een waterval van 25 meter hoog waarin we af zullen gaan dalen. Eerst nog even glijden van een ‘natuurlijke glijbaan’. Niet geheel vrij van gevaren, maar we houden er alleen een enkele blauwe plek aan over. Dit zouden we echt de hele dag kunnen doen.

Indiana Jones

Met slechts een dun touw tussen mij en Dan, loop ik niet veel later langzaam door het stromende water achteruit naar de rand van een enorme waterval. Dan pas komt het besef dat 25 meter nog best een hele hoogte is. Zeker wanneer niet alles volgens plan verloopt. De eerste meters omlaag gaan goed, maar dan glijd ik uit. Daar hang ik dan, aan het dunne touwtje midden in een enorme waterval. Ik hoor en zie niets meer door al het water dat op me neerklettert. Het lukt me niet om op te staan, de rotsen zijn te glad en de kracht van het water is te groot. Uiteindelijk laat ik me maar langzaam zakken tot mijn voeten weer houvast vinden. Wat een opluchting. Een sprong van 7 meter volgt. De hoge duikplank in het zwembad is wat mij betreft al hoog, dus de zenuwen slaan nu toch wel toe. Niet meer achterom kijken, diep adem halen, achteruit springen en alle touwen loslaten. De adrenaline giert door mijn lichaam. Wat een intense belevenis. Wat een kick.

De Wasmachine

Na een korte wandeling over het kronkelende bospad staan we oog in oog met de laatste afdaling van de tocht, die vooral psychisch het moeilijkst blijkt te zijn: een 16 meter hoge rotswand, waarbij je de laatste 10 meter vrij hangend omlaag gaat en je jezelf in een waterval moet laten zakken. Vanwege de harde stroom water waarin je dan terecht komt, heeft deze afdaling (geheel terecht) de bijnaam ‘De Wasmachine’ gekregen. Ik ben niet snel bang, maar in dit geval durf ik na verscheidene pogingen echt niet, dus loop naar beneden om foto’s te maken. Terwijl ik zie hoe manlief de Wasmachine trotseert, weet ik dat ik enorme spijt ga krijgen als ik het hier bij laat. Dus begeef me weer naar boven voor een laatste poging. Eenmaal in de touwen, met de kolkende rivier onder me, laat ik me langzaam zakken, al is het met knikkende knieën en slappe handen. Ja dit is alleen weggelegd voor echte durfallen.

Verzopen kat

Het stuk dat je los in de lucht hangt blijkt eigenlijk heel relaxed te zijn. Én spectaculair, zo dicht bij de waterval. Het laatste stuk vergt vooral veel tijd, tijd om mezelf ervan te overtuigen het touw los te laten. Zo tegenstrijdig. De smalle ruimte tussen de twee rotswanden onder mij, met daartussen een kolkende massa water, lokt niet echt. Omdat omhoog gaan ook geen optie is sluit ik mijn ogen, tel tot drie en laat het touw los. Het water is zo ontzettend krachtig, dat ik met een enorme snelheid onder water en vooruit wordt gestuwd. Geen idee wat voor en achter is, laat staan onder of boven. Als een verzopen kat kom ik weer boven en het duurt enige tijd voordat alle adrenaline mijn lichaam uit is. Het enige wat dan nog rest is een steile klim naar boven, waar we moe en voldaan ronkend terug naar Dalat gereden worden. Stil van alle indrukken, moe van de inspanningen. Ik denk niet dat ik thuis ooit nog de was zal kunnen doen, zonder aan de Datanla rivier te denken.


Tip
> Persoonlijk vinden wij de minimumleeftijd van 8 jaar (veel) te laag, gezien de zwaarte van het “parcours”. Er komt veel kracht bij deze outdoor sport kijken en ter plekke geleerde technieken moeten meteen toegepast kunnen worden. Afhankelijk van het kind  en de ervaring natuurlijk, raden wij aan dit pas te doen wanneer je kind 12 jaar of ouder is. Los van de leeftijd moeten kinderen goed kunnen zwemmen en een flinke dosis lef hebben.

Tekst en fotografie: 4kidsopreis

Misschien heb je ook wat aan deze tips...

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *